Przechodziłam dzisiaj obok stoiska z zabawkami, zmontowanego naprędce pod chmurką, na którym leżała lala. Leżała na brzuchu, podpierała głowę rękami, fikała nóżkami i śpiewała – aaa. Wydaje mi się, że nie świeciła, ale pewna nie jestem. Dlatego dzisiaj postanowiłam napisać o lalce alternatywnej, stojącej w całkowitej opozycji do tego rodzaju nurtu.

Być może każda lalka potencjalnie może zostać pokochana, ale chyba  łatwiej zapałać uczuciem, do takiej, którą można przytulić. W tej chwili można na rynku znaleźć lalki, które chociaż plastikowe, są ładne (np. Corolle, o których pisałam wcześniej), ale trudno jest znaleźć takie, które można dobrze ubrać, za rozsądną cenę. Swego czasu nosiłam się nawet z zamiarem zamawiania ubranek u krawcowych, ale zdążyłam się zorientować, że nie są to dla nich wymarzone zlecenia. Tym bardziej doceniłam Przytullalę, która zawitała do nas na Boże Narodzenie, razem z bogatą garderobą.

Przytulale ręcznie szyje mama dziewczynki, która wymyśliła prototyp. Można chyba powiedzieć, że to lalki, które wyrosły z pasji szycia i z macierzyństwa. Pierwsza lalka, uszyta dla córki, stała się udoskonalanym stopniowo pierwowzorem i w tej chwili mamy do wyboru kilka rodzajów, przemyślanych i bardzo dobrze wykonanych Przytulal.

Lale uszyte są z mocnej bawełny, mają włóczkowe włosy i są wypełnione włóknem silikonowym. Różnią się ubraniami, włosami, fryzurami i ogólnym charakterem, który każda z nich niewątpliwie ma. Dużym atutem są ubranka – można kupić cały zestaw, gustownie dobranych spodni, spódniczek, bluzeczek, znajdziemy nawet pikowaną kurtkę i śliczny płaszczyk. Ubranka są uszyte tak, żeby łatwo się zakładały, co dodatkowo ułatwia elastyczność lalinych kończyn – kolejna zaleta względem plastikowych.

Coś co jeszcze ujmuje mnie w Przytulalach to to, że pozostawiają pole wyobraźni. Już nawet nie chodzi o brak grania i fikania, ale o to, że umowne oczy i wyszywane miny nie narzucają się, nie krzyczą, ale są takie – subtelnie figlarne. Niedopowiedziane tyle, ile trzeba.