Taki ekstrakt z dzieciństwa w kroplach. Odpowiednio dozowany, odświeża wspomnienia i poprawia nastrój. Wyciąga ze skrzętnie maskowanego prozaiczną codziennością środka na wierzch trochę zapomnianego w nas dziecka. I trochę poety, ekhm… jak widzę. Mowa o bajkowych, szydełkowych postaciach wychodzących z pod ręki pani Katarzyny Budyś. Znaczna ich część, ma swoje pierwowzory w postaciach książkowych. Tak niewiarygodny talent do odwzorowania rysunkowych bohaterów budzi mój respekt, podziw i uwielbienie.

 

 

To są naprawdę jedne z najlepszych zabawek, z jakimi miałam do czynienia. Bardzo dokładnie wykonane, z dobrej bawełnianej włóczki i nie ustępującego jakością wypełnienia – jeśli chodzi o aspekt czysto fizyczny, a metafizycznie – są pełne wzruszeń i kojącego uroku. Gdyby ktoś kazał mi haczykowatym patykiem i sznurkiem wykonać jakąkolwiek postać, poddałabym się w przedbiegach, znajdując analogię w porywaniu się z motyką na słońce. To co potrafi pani Katarzyna Budyś, nazwałabym nie tyle szydełkowaniem, co malowaniem szydełkiem. Niewiarygodna dokładność, czy może raczej – celność odwzorowania, np. bohaterów z Pana Kuleczki, namalowanych przez Elżbietę Wasiuczyńską, jest rezultatem na pewno wielu prób i błędów, ale zachwycająco dobrym. Sama autorka przyznaje w wywiadzie, że zdarzało jej się słyszeć entuzjastyczne i spontaniczne recenzje, z ust pierwotnych projektodawców wyszydełkowanych przez nią postaci, co przestaje dziwić każdego, kto miał jedną z nich w rękach.

 

 

Na urok składa się również charakter wybranych postaci. Nie znajdziemy tu bohaterów najbardziej popularnego, komercyjnego nurtu rozrywki dziecięcej. To twórczość dla wtajemniczonych, dla znających Pana Kuleczkę, Pypcia i Katastrofę, dla tych, którym nie obcy będzie Pompon, Czupieniek, Gębolud czy Bromba i dla tych, którzy lubią zwyczajne misie, myszki i gąski. Takie do ściskania w spoconej rączce, do zabrania w plecaczku na wakacje, wózkiem na spacer, zasypiania z nimi w rękach i ciągnięcia za sobą za nóżkę.

 

fot. Pypeć całuje Katastrofę